Kodeks cywilny rozróżnia dwa rodzaje podstawienia, mianowicie podstawienie zwykłe (art. 963 kc) oraz podstawienie powiernicze (art. 964 kc).
Podstawienie zwykłe
Podstawienie zwykłe polega na tym, że spadkodawca ustanawia w testamencie spadkobiercę (podstawiony) na wypadek, gdyby inna osoba powołana do spadku z ustawy lub testamentu nie chciała lub nie mogła być spadkobiercą. Podstawienie musi zostać zawarte w testamencie, nadto musi określać spadkobiercę ustanowionego oraz podstawionego. Podstawienie może dotyczyć spadkobiercy ustawowego jak i testamentowego. Dzięki podstawieniu testator zyskuje większą swobodę oznaczenia kręgu swoich spadkobierców, wyłączając przy tym dziedziczenie ustawowe na zasadzie wzajemnej reprezentacji a także przyrost. Podstawiony nabywa spadek wówczas, gdy ustanowiony nie chce (odrzuca spadek) lub nie może dziedziczyć (uznany za niegodnego, nie żyje). Podstawienie zwykłe jest dopuszczalne.
Podstawienie powiernicze
Podstawienie powiernicze polega na tym, iż spadkodawca zobowiązuje w testamencie spadkobiercę ustawowego lub testamentowego do zachowania nabytego spadku i pozostawienia go spadkobiercy podstawionemu. Instytucja podstawienia powierniczego ma służyć utrzymaniu i koncentracji majątku, przeciwdziałając jego rozdrobnieniu. Zgodnie z art. 964 kc jej zastosowanie przez testatora jest niedopuszczalne. Jeżeli jednak spadkodawca sformułował podstawienie powiernicze to uważa się je za podstawienie zwykłe, chyba że z treści testamentu lub z okoliczności, wynika, iż spadkobierca bez takiego ograniczenia nie byłby powołany, powołanie spadkobiercy jest nieważne. Zachodzi wówczas dziedziczenie ustawowe albo przyrost.