Zgodnie z przepisem art. 1048 kc spadkobierca ustawowy może przez umowę z przyszłym spadkodawcą zrzec się dziedziczenia po nim.
Zrzec się dziedziczenia można tylko za życia przyszłego spadkodawcy, co odróżnia tą konstrukcję od odrzucenia spadku, które jest realizowane po śmierci spadkodawcy
Skutki prawne związane z zawarciem umowy zrzeczenia się dziedziczenia powstaną dopiero z chwilą śmierci spadkodawcy, zaś osoby wyłączone od dziedziczenia są traktowane tak jakby nie dożyły otwarcia spadku (art. 1049 § 2 kc).
Umowa taka powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Niezachowanie formy szczególnej aktu notarialnego powoduje nieważność czynności prawnej (art. 73 § 2 k.c.).
Zrzeczenie się dziedziczenia może być uchylone przez umowę między tym, kto zrzekł się dziedziczenia, a tym, po kim się dziedziczenia zrzeczono. Umowa powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.
Koniecznie należy pamiętać, iż umowa o zrzeczenie się dziedziczenia obejmuje również zstępnych zrzekającego się, chyba że umówiono się inaczej (art. 1049 § 1 kc).
Zrzekający się dziedziczenia może być powołanym do dziedziczenia na podstawie testamentu, bowiem umowa o zrzeczenie dziedziczenia wyłącza tylko powołanie na podstawie ustawy (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 maja 1972r. sygn. akt III CZP 26/72).
Przy ustalaniu udziału spadkowego stanowiącego podstawę do obliczania zachowku nie uwzględnia się spadkobierców, którzy zrzekli się dziedziczenia.
Nie można żądać uznania umowy zrzeczenia się dziedziczenia za bezskuteczną ani na podstawie przepisów o skardze pauliańskiej czy też w wyniku stosowania na zasadzie analogii art. 1024 kc.