Uchwałą z dnia 3 grudnia 2015r. w sprawie sygn. akt III CZP 90/15 Sąd Najwyższy odpowiadając na pytanie prawne: 

Czy wynagrodzenie radcy prawnego ustanowionego z urzędu, zasądzone na rzecz strony reprezentowanej przez tego pełnomocnika od strony przeciwnej, podlega podwyższeniu o podatek od towarów i usług (VAT)?

Orzekł, iż:

Wynagrodzenie radcy prawnego ustanowionego z urzędu, zasądzone od strony przeciwnej na rzecz strony reprezentowanej przez tego radcę, podlega podwyższeniu o należny podatek od towarów i usług.

 

Uchwałą z dnia 11 grudnia 2015r. w sprawie sygn. akt III CZP 94/15 Sąd Najwyższy odpowiadając na następujące pytania prawne:

 1.      Czy rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 EURO, przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. 2013.403) przysługuje wierzycielowi mimo, że kosztów odzyskania należności faktycznie nie poniósł?

2.      Czy konieczną przesłanką do uznania roszczenia o zapłatę 40 EURO za zasadne jest zastrzeżenie w umowie lub wezwaniu do zapłaty terminu płatności przekraczającego 30 dni?

Orzekł, iż:

Rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro, przewidziana  w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. 2013, poz. 403), przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Roszczenie o rekompensatę w wysokości 40 euro powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy. 

 

Uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 2015r., sygn. akt III CZP 21/15, w odpowiedzi na zagadnienie prawne przekazane powiększonemu składowi Sądu Najwyższego, uchwałą orzeczono, iż:

W sprawie o wpis do rejestru zastawów skarga kasacyjna jest dopuszczalna.

Uchwałą z dnia 8 października 2015r. w sprawie III CZP 56/15, na pytanie prawne w brzmieniu: Czy czynność procesowa dłużnika w postaci wyrażenia zgody na przyznanie własności rzeczy wspólnej innemu współwłaścicielowi bez pełnego ekwiwalentu, zaakceptowana orzeczeniem Sądu, może być skuteczną podstawą roszczenia uznania bezskuteczności z przepisu art. 527 k.c., przy zaistnieniu przesłanek tam unormowanych?,

Sąd Najwyższy orzekł, iż:

Przedmiotem powództwa określonego w art. 527 par. 1 k.c. może być czynność procesowa dłużnika w postaci zgody wyrażonej w postępowaniu o zniesienie współwłasności rzeczy wspólnej na przyznanie własności rzeczy drugiemu współwłaścicielowi bez ekwiwalentu z jego strony.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2015r., w sprawie III CZP 29/15

Odpowiadając na zagadnienie prawne Sąd Najwyższy orzekł, iż:

W razie współuczestnictwa formalnego (art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c.), do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez współuczestników reprezentowanych przez jednego pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym zalicza się jego wynagrodzenie ustalone odrębnie w stosunku do każdego współuczestnika. Sąd powinien jednak obniżyć to wynagrodzenie, jeżeli przemawia za tym nakład pracy pełnomocnika, podjęte przez niego czynności oraz charakter sprawy (art. 109 § 2 k.p.c.).